بــهــار آســمــان چــارمــیــنــی            غـریب امّـا، امـامـت را نگـینی
هـمـه از کـربـلا تا شام گـفـتـند:            امـام عـشـق، زیـن الـعـابـدیـنـی

همیشه چـشم گـریـانی‌ست با تو            مـگـر یـاد شـهـیـدانی‌ست بـا تو
هوای گریه دارم مثل این است:            غـم شـام غـریـبـانـی‌ست بـا تـو

نگاهت ابر گـریانی‌ست در شام            عجب آئـینه بـارانی‌ست در شام
خبر در شهر پیـچـیده‌ست آری:            حضورت مثل طوفانی‌ست در شام

چه رازی داشت آخر سجده‌هایت            چه کردی در «صحیفه» با دعایت
که می‌آید خیالم هر شب و روز            بـه پـابــوس شـهـیـد کـربـلایـت

چه می‌شد خـاک دامـان تو باشم            شـبی مهـمـان چـشـمان تو باشم
بیـا مـولای من! امشب دعـا کن            که من هـم از شـهـیدان تو باشم